Toen ik werd geboren -op 29 maart 1966- heette ik nog Inge Poels. Dat is Inge de Bie geworden toen ik trouwde. Een ram ben ik en volgens ‘kenners’ een échte. Ondernemend, zelfstandig, impulsief, moedig, actief en spontaan. Maar ook tactloos, ongeduldig, heethoofdig en egocentrisch. In die laatste opsomming herken ik mezelf natuurlijk helemaal niet! Stel je voor…
Ik heb één broer, Peter, en ben getrouwd met een andere Peter. We hebben vijf kinderen en wonen in Nijmegen. Ik ben in Roermond geboren, maar om iets van Limburg over te nemen, woonde ik er te kort. Alleen mijn liefde voor kruimelvlaai en friet -met zuurvlees- misschien, maar ik spreek met een harde “g” en heb na Roermond nog in heel veel plaatsen gewoond: Maassluis, Den Haag, Voorburg, Wijchen, San Diego (Verenigde Staten), Londen (Engeland), Tilburg, Utrecht, Amsterdam en uiteindelijk ben ik dus in Nijmegen beland. Erg fijne stad!
Na de Havo ging ik een jaar naar Amerika en Engeland. Hartstikke leuk en leerzaam! De taal kende ik inside out en het was avontuurlijk om de hegjes en stegjes in wereldsteden te verkennen.
Daarna begon ik aan de Academie voor de Journalistiek in Tilburg, maar dat viel tegen. Ik maakte de opleiding in Utrecht af en werkte freelance voor Viva, STAD Radio Amsterdam en wat kleine opdrachtgevers. Maar na een jaar wist ik zeker dat mijn toekomst niet in de journalistiek lag. Ik kon er het bekende ei niet in kwijt.
Vlak na de geboorte van mijn oudste zoon begon ik daarom met de PABO in Amsterdam. Het contact met de kinderen in de klas vond ik geweldig en ik werkte met heel veel plezier op basisscholen. Eerst in Amsterdam en later in Wijchen.
Met vier kinderen en de vijfde op komst, werd het steeds lastiger om voor de klas te staan en thuis ook alles op rolletjes te laten lopen. Het wurmde en wrong aan alle kanten en ik besloot te stoppen met werken. Maar thuis zitten met alleen gezellige koffiebezoekjes van de buuf, de badkamer soppen en zorgen voor manlief en kinderen was ook niet wat ik wilde.
Maar wat dan wel?
Peter (man, niet broer) opende mijn toekomst:
‘Inge, wat wil je nou echt? Waar heb je altijd van gedroomd?’
En opeens wist ik het… schrijven! Natuurlijk, schrijven!
Tussen alle wasjes, boodschappen, plasjes en speelgoed-explosies door, begon ik in 2005 met een verhaal. Ik genoot. En geniet nog steeds. Sinds 2007 sta ik ook weer voor de klas en ik vind dat ik enorm bof. Twee geweldige beroepen, schrijfster en juf, mijn droom komt uit!