Soms word ik ’s nachts wakker en dan móet ik even naar beneden, even verder schrijven. Uren later tol ik dan verkleumd onder mijn dekbed. Dat zijn de beste momenten, vergeten zijn dan de dagen waarin ik heb lopen tieren en prakkiseren omdat ik niet wist hoe het verhaal verder moest, alles muurvast zat en ik geen idee had hoe ik het aan moest pakken.
Als ik iets teruglees wat ik heb geschreven, ben ik soms stomverbaasd dat ík dat heb kunnen bedenken en formuleren. Dan loopt het als een klokje, staan alle woorden op de juiste plaats. Maar dat is niet vaak het geval, dat is echt maar af en toe.
Het schrijven van de basis, de eerste versie van een verhaal, gaat best snel. Als ik eenmaal in mijn hoofd krijg hoe het moet gaan lopen, dan roffel ik de letters sneller op het toetsenbord dan ik bij kan benen. Terwijl ik typ, denk ik. Of niet. Het lijkt dan gedachteloos te gaan.
Maar dan. Slijpen, herschrijven, heel veel nadenken. Welke alinea moet hier? Kan dat eruit? Klopt dit wel? Is dat duidelijk? Moeten die hoofdstukken omgedraaid? Komen die personen uit de verf? Hebben ze een eigen stem, klopt de manier waarop ze ‘praten’? Welke stopwoordjes gebruik ik?
Uren, uren, uren… heel veel versies, heel veel kopjes koffie.
Omdat ik het beste uit mezelf wil persen heb ik veel gelezen en cursussen gevolgd. Natuurlijk ben ik nog lang niet uitgeleerd, ik lees en leer nog iedere dag! Ook help ik vaak andere schrijvers door hun boeken “proef te lezen”. Ik schrijf dan alles op wat ik wel en niet goed aan hun verhaal vind. Heel leerzaam, voor hen maar ook voor mij.
Verslingerd ben ik aan de boeken van Tonke Dragt, Paul Biegel, Roald Dahl, Thea Beckman en J.K. Rowling. Vertelde verhalen, origineel, spannend, grappig en meeslepend. Dat wil ik zelf ook, verhalen schrijven die kinderen stiekem met een zaklamp onder de dekens lezen. Omdat het zo spannend is en zo leuk dat ze niet kunnen stoppen.
Gelukkig geloven ook Peter en de kinderen in mijn droom en vinden ze het (meestal) niet erg als het thuis een ravage is, ik alleen met ‘h-hm’ antwoord, nét te laat op school arriveer of weer eens vergeten ben eten te koken.
Want dat is wat schrijven met me doet, ik vergeet alles om me heen en ga maar door. Heerlijk!
